Bruce Springsteen & The E Street Band in het Goffertpark (live-recensie) (2024)

Shows in Marseille, Praag en Milaan werden geannuleerd. Wegens stemproblemen moest Bruce Springsteen een maand geleden op doktersadvies tien dagen rust houden. Begint The Boss dan eindelijk een krakkemikkige oude man te worden? Het zou eens tijd worden, maar in het Goffertpark was daar donderdag niets van te merken.

Het is van meet af aan raak. Voor wie om 19:45 uur nog enige zorgen ervaart over de vocale fitheid van de 74-jarige Springsteen, wordt met opener Lonesome Day direct gerustgesteld. ‘It’s alright, it’s alright, it’s alright, yeah’. De energie van Bruce en zijn E Street Band slaat direct over op het massale veld voor hen.

Toch is de start van de show niet perfect. Oké, Cover Me smaakt wel erg lekker, maar onder de eerste nummers voornamelijk degelijke songs zoals No Surrender en Ghosts. De uitvoering van Letter To You oogt zelfs amateuristisch door de Nederlandse ondertiteling in een goedkoop fontje. Laat die ondertitelingen maar achterwege. Zo wordt later ook een anekdote voorafgaand aan Last Man Standing ondertiteld, wat het gescript maakt en daardoor emotie wegneemt uit het verhaal. Terwijl de anekdote gaat over hoe hij de laatste overlever is van zijn eerste rockband.

Hoge noten

Na de degelijke start schakelen de achttien figuren op het podium een tandje bij. Een ijzersterke fase wordt geopend met Cadillac Ranch, dat voor het eerst tijdens deze wereldtour wordt gespeeld. Daarna volgen Sherry Darling, Working On The Highway, Hungry Heart en My Hometown. In de slotseconden van Working On The Highway laat Springsteen horen zijn hoge noten nog keurig te halen, net als even later in The River, waar zijn vocalen zich opdienen als het oudemannenequivalent van een Jeff Buckley-uithaal.

Overigens is Springsteens zang echt niet de volledige twee uur en drie kwartier vlekkeloos, maar dat hoeft ook niet. Born In The U.S.A. loopt bijvoorbeeld niet helemáál soepel, maar het blijft een epische uitvoering van een dito klassieker.Veel liever zanik ik over de cover die in een toch al minder middenstuk van de show wordt gespeeld.

Pompeus

De uitvoering van de Commodores-hit Nightshift is op zijn best een tentoonspreiding van de kwaliteiten van de achtergrondvocalisten. In het bijzonder van Curtis King, die niet alleen een haarlijn met Stevie Wonder deelt, maar ook diens engelenzang. Verder voelt het vooral onnodig voor iemand met zo’n sterk repertoire als Springsteen om te kiezen voor overdadige covers. Het van Patti Smith bekende Because The Night is overigens ook zwaar pompeus, maar dat is in ieder geval nog een nummer waar Springsteen zelf aan meeschreef.

Eén cover werkt wél goed: Twist And Shout. Opvallend genoeg het voorlaatste nummer in de show, waarna Bruce alleen nog solo I’ll See You In My Dreams speelt. Dat de E Street Band als laatst te horen is met een Beatles-cover (origineel van The Top Notes) is merkwaardig, maar pakt na het spelen van een trits hits uitstekend uit in de euforie van het moment. Achtereenvolgens wordt meegelald met Born In The U.S.A., Born To Run, Bobby Jean, Dancing In The Dark en Tenth Avenue Freeze-Out. Dat laatste nummer met prachtige beelden van wijlen Clarence Clemons, wiens gemis ook nu weer feilloos wordt opgevangen door zijn neefje Jake Clemons.

Alle kleinigheden daargelaten moet je wel een onwijze zuurpruim zijn om je niet te vermaken bij een show van Bruce Springsteen & The E Street Band. Na ruim een halve eeuw hebben zij weinig aan overtuigingskracht ingeboet, af te meten aan het niet op één hand te tellen aantal kippenvelmomenten.

Bruce Springsteen & The E Street Band in het Goffertpark, Nijmegen
Gezien op donderdag 27 juni 2024
Foto’sdoorRobin Looy

Meer lezen over Bruce Springsteen? Bekijk hierOde aan Springstee n, een luxueus vormgegeven, 132 pagina’s tellende special over The Boss, gemaakt door het team van Lust For Life!

Meer over